Dag 6: last but not least
06 Januari 2015 | Roemenië, Daia
De laatste dag. Ongelofelijk hoe snel het ging. Oudejaar zou deze keer speciaal worden. De zwaarste dorpen stonden nog op het programma.
De thermometer gaf -20 aan. Een buitenprogramma bezorgde ons kippenvel. Het deed pijn om te ademen, de wimpers plakten aan elkaar. Suzanne's haar vroor aan elkaar. Tenen en vingers deden pijn van de kou. Batterijen begaven door de buitenlucht. Zowel van de telefoon, de fototoestellen als de auto! Een groot probleem! Gelukkig mochten we een grote wagen lenen van iemand in een naburig dorp. Dit zorgde natuurlijk wel voor enige vertraging.
Onze eerste stopplaats was Vanatori. De kinderen stonden te beven, maar bleven volhouden. Ook de volwassenen deden enthousiast mee. Het probleem was de organisatie. Iedereen bleef aanschuiven, veegde hun nummer uit en schreef zelf op hun hand, waardoor we een tekort hadden aan cadeautjes. We moesten terugrijden naar Sighisuara om te herladen. Ondertussen was het -23. Iedereen moest op post blijven staan. De koude sneed door merg en been.
Er ontstonden ook verschillende ruzies, omdat sommige families al meer kregen dan andere, etc etc. Maar we deden wat we konden en trokken ons op aan de blije gezichten.
De tweede plaats was Albesti. Hier keken we onze ogen uit. Het dorp bleek het minst gevorderd. Door de aanhoudende temperaturen besloten we huisbezoeken te doen. Zo waren we er ook zeker van dat iedereen voldoende kreeg en zagen we de verschillende huisjes. Erbarmelijke toestanden. Sommige huizen waren zo smerig dat je er zelf geen huisdier zou steken. Vele gezinnen leefden met 8 kinderen in een klein klein huisje. We vroegen ons af hoe ze dit volhouden. Vaak hing een dikke rookpluim in de woonkamer, omdat er verwarmd wordt met hout. De kachel is hun kookvuur, het bed is hun zetel. We werden wel overal hartelijk verwelkomd. Hier en daar boden mensen een gebakje aan of frisdrank. Het nieuwe jaar werd pas ingezet na 21u30. Iedereen was zo gemotiveerd. Ondanks de koude buiten, sprak ons warm hart vanbinnen.
Moe maar voldaan trokken we terug. We hebben enorm veel geleerd en beleefd. Herinneringen die zullen blijven leven. Na de laatste vergadering om indrukken te wisselen, keken we vanuit ons huis naar het prachtige vuurwerk. Wel 20 minuten lang schoten overal vuurpijlen uit de lucht. De beste wensen werden uitgedeeld, we zongen samen nog een lied en gingen slapen. Want 1 januari zou de wekker om 6u aflopen. De valiezen moesten nog gemaakt worden en we moesten afscheid nemen van een ongelofelijk team.
Het was top! Bedankt voor alles en tot volgend jaar!
Groetjes van de uitgeputte Romaniacs
De thermometer gaf -20 aan. Een buitenprogramma bezorgde ons kippenvel. Het deed pijn om te ademen, de wimpers plakten aan elkaar. Suzanne's haar vroor aan elkaar. Tenen en vingers deden pijn van de kou. Batterijen begaven door de buitenlucht. Zowel van de telefoon, de fototoestellen als de auto! Een groot probleem! Gelukkig mochten we een grote wagen lenen van iemand in een naburig dorp. Dit zorgde natuurlijk wel voor enige vertraging.
Onze eerste stopplaats was Vanatori. De kinderen stonden te beven, maar bleven volhouden. Ook de volwassenen deden enthousiast mee. Het probleem was de organisatie. Iedereen bleef aanschuiven, veegde hun nummer uit en schreef zelf op hun hand, waardoor we een tekort hadden aan cadeautjes. We moesten terugrijden naar Sighisuara om te herladen. Ondertussen was het -23. Iedereen moest op post blijven staan. De koude sneed door merg en been.
Er ontstonden ook verschillende ruzies, omdat sommige families al meer kregen dan andere, etc etc. Maar we deden wat we konden en trokken ons op aan de blije gezichten.
De tweede plaats was Albesti. Hier keken we onze ogen uit. Het dorp bleek het minst gevorderd. Door de aanhoudende temperaturen besloten we huisbezoeken te doen. Zo waren we er ook zeker van dat iedereen voldoende kreeg en zagen we de verschillende huisjes. Erbarmelijke toestanden. Sommige huizen waren zo smerig dat je er zelf geen huisdier zou steken. Vele gezinnen leefden met 8 kinderen in een klein klein huisje. We vroegen ons af hoe ze dit volhouden. Vaak hing een dikke rookpluim in de woonkamer, omdat er verwarmd wordt met hout. De kachel is hun kookvuur, het bed is hun zetel. We werden wel overal hartelijk verwelkomd. Hier en daar boden mensen een gebakje aan of frisdrank. Het nieuwe jaar werd pas ingezet na 21u30. Iedereen was zo gemotiveerd. Ondanks de koude buiten, sprak ons warm hart vanbinnen.
Moe maar voldaan trokken we terug. We hebben enorm veel geleerd en beleefd. Herinneringen die zullen blijven leven. Na de laatste vergadering om indrukken te wisselen, keken we vanuit ons huis naar het prachtige vuurwerk. Wel 20 minuten lang schoten overal vuurpijlen uit de lucht. De beste wensen werden uitgedeeld, we zongen samen nog een lied en gingen slapen. Want 1 januari zou de wekker om 6u aflopen. De valiezen moesten nog gemaakt worden en we moesten afscheid nemen van een ongelofelijk team.
Het was top! Bedankt voor alles en tot volgend jaar!
Groetjes van de uitgeputte Romaniacs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
