Dag 4: Het geluk

Een nieuwe dag. de wekker ging terug vroeg af, iedereen begint af te takelen van vermoeidheid, spierpijn, verkoudheden,.. Gelukkig was het programma 2 keer binnen. Dus wat minder dik ingeduffeld begon het avontuur. Niet echt slim van ons merkten we later. Het was al een hele uitdaging om met onze auto"s weg te geraken. 1 auto was doorgegeleden in de nacht tegen een huisje. Gelukkig geen grote schade. (Hier steekt dat ook niet nauw) We konden maar laden eens we de heuvel op waren anders geraakten we niet boven.

De eerste stop was een vervallen cultureel centrum. De kinderen stonden al op de uitkijk. Heel enthousiast groepje. De burgemeester was aanwezig van het dorp. Bij ons zou je denken dat het een man uit de straat was. Ze waren dankbaar en erg beleefd. Eens ze alles hadden bleven ze ook weg. ze kwamen niet meer schooien of onderhandelen voor meer. Er was 1 kachel voor het hele gebouw waar wij gretig gebruik van maakten om onze lunch op te eten. Gelukkig maar want het was er erg koud, praktisch onderkoeld.

In het 2de dorpje bezochten we een schooltje. Blijkbaar was het dezelfde burgemeester, de man uit de straat. Op het eerste zicht redelijk welgesteld in vergelijking met wat we gezien hadden. Tijdens het programma kwam een vrouw vertellen dat ze niet kon komen met haar kinderen. Ze hadden geen broek, slip of andere kledij. ze konden niet buiten komen door de enorme vrieskou. Krista, Geert en Susan gingen met een hoop kleren op huisbezoek bij dit arme gezin. Schrijnend en zeer ontroerend. De vrouw huilde van geluk nadat we ze allemaal aangekleed hadden. Ze hadden nauwelijks te eten en toch boden ze hun maaltijd aan. Eens terug in het schooltje was het programma ten einde. het uitdelen van de laarzen, kousen, sjaals, babypakketten, snoep en dergelijke kon van start. De mensen straalden van dankbaarheid en geluk. Ze gaven ons een warm gevoel door ons te knuffelen, kussen, vreugde en tranen. Krop in de keel!

Het was een lange rit terug doordat alles ondergesneeuwd was. de chauffeurs moesten zich uitermate concentreren. Toch veel gelachen wat wel deugd doet na al de armoede te zien. Eens terug op de basis wilden we even rust en ontspanning voor onszelf anders hou je het niet vol. Met een groepje Belgen, Zwitsers en Amerikanen verkenden we Sighisoara. Verkennen? De eerste pizeria die we tegen kwamen was onze eerste stop en voor velen de laatste. Gezellig keuvelen en eens het verdriet van ons aflachen. Onze jongvolwassene, Isai, zoals hij zichzelf noemt (gegiechel) wou niet mee naar de stad en wou even computeren in het bureau. Een klein detail dat hij niet wist is dat het de slaapkamer was geworden van een snurkende Zwitserse vrouw. De vrouw was al lang in dromenland terwijl hij op de computer zat. Hij had het niet door. Een erg grappige situatie.

(geen tijd genoeg om nu foto's te plaatsen, die volgen nog)

Morgen een nieuwe dag vol uitdagingen!

Tot snel hopelijk want veel tijd is er niet om te schrijven.

Het Romaniacs-team.

Geert en Krista, Susan en Isai, Esli, Vinny, Jeska en Steffi, Micha en Ilse