Dag 5: Krop in de keel
31 December 2014 | Roemenië, Daia
Het was een enorme koude dag. De -20 graden werd bereikt. Onze tenen en vingers, neus en keel deden pijn van de koude. Toch was het een heel bewogen dag.
Na onze dagelijkse ochtendroutine reden we met de busjes richting Soard. Opnieuw vertrok een team op huisbezoek en bleven de anderen om de voetjes te meten. De mensen waren blij ons te zien. Zoveel nood aan kledij. De huisjes zijn gemaakt met reclamedoeken, balken, aarde. Niet eens beton of tegels op de vloer. Ze leven op 6 m2 meter met hun hele gezin. Vaak zijn de moeders slechts 13,14 jaar. Een mama wou de kledij niet aannemen omdat haar zoontje het toch niet zou halen, wegens hartproblemen.
Het was soms moeilijk om hen te overtuigen naar het programma te komen, omdat ze te beschaamd waren over hun outfit en hygiene. Toch slaagden we erin om 400 kinderen en een hoop volwassenen in het vervallen culturele centrum te verzamelen. Dit zorgde er wel voor dat niet alles vlot verliep. Vele jonge mannen maakten ruzie en waren agressief. Ze probeerde Steffi te kussen en verbrandden Jeska`s jas met een aansteker. Ook Suzanne kreeg het hard te verduren aan de inkom. Communicatie is ook niet evident. Niet iedereen spreekt Engels of Roemeens. Het is hard te zien hoe ze vechten voor dat ene truitje, dat ene paar sokken, dat ene babypakketje. Sommige vrouwen beweren zwanger te zijn maar steken kleren onder hun jas, andere wikkelen hun botten in doeken en doen alsof ze een baby dragen. Hartverscheurend.
Doordat we veel tijd nodig hadden in het eerste dorp (wegens de grote opkomst), kwamen we 2u later in Archita aan dan gepland. Toch werden we hartelijk verwelkomd. De kinderen zongen een lied en zaten nog steeds rustig op hun bankje. Je zag dat er al meer discipline was. Dit komt omdat ze al 10 jaar, elk weekend een programma aanbieden. De meeste kinderen gaan hierdoor naar school, leren respect hebben en zich verzorgen. Voor Ligia was het emotioneel te zien welke vooruitgang dit dorp geboekt had in vergelijking met 2 jaar geleden. De kinderen durven dromen. Ze willen dokter worden, chauffeur, voetballer, .... .
Het was voor iedereen een van de meest emotionele dagen. Toch wilden we in stijl afsluiten en brachten we een bezoekje aan onze kleine stad Sighisoara, de geboortestad van graaf Dracula. Een bezoekje waard!
Van de armoede naar een sprookjeswereld. Het deed deugd om eens met ons team te ontsnappen. Ontspanning na een gespannen dag.
Groetjes
the Romaniacs
Na onze dagelijkse ochtendroutine reden we met de busjes richting Soard. Opnieuw vertrok een team op huisbezoek en bleven de anderen om de voetjes te meten. De mensen waren blij ons te zien. Zoveel nood aan kledij. De huisjes zijn gemaakt met reclamedoeken, balken, aarde. Niet eens beton of tegels op de vloer. Ze leven op 6 m2 meter met hun hele gezin. Vaak zijn de moeders slechts 13,14 jaar. Een mama wou de kledij niet aannemen omdat haar zoontje het toch niet zou halen, wegens hartproblemen.
Het was soms moeilijk om hen te overtuigen naar het programma te komen, omdat ze te beschaamd waren over hun outfit en hygiene. Toch slaagden we erin om 400 kinderen en een hoop volwassenen in het vervallen culturele centrum te verzamelen. Dit zorgde er wel voor dat niet alles vlot verliep. Vele jonge mannen maakten ruzie en waren agressief. Ze probeerde Steffi te kussen en verbrandden Jeska`s jas met een aansteker. Ook Suzanne kreeg het hard te verduren aan de inkom. Communicatie is ook niet evident. Niet iedereen spreekt Engels of Roemeens. Het is hard te zien hoe ze vechten voor dat ene truitje, dat ene paar sokken, dat ene babypakketje. Sommige vrouwen beweren zwanger te zijn maar steken kleren onder hun jas, andere wikkelen hun botten in doeken en doen alsof ze een baby dragen. Hartverscheurend.
Doordat we veel tijd nodig hadden in het eerste dorp (wegens de grote opkomst), kwamen we 2u later in Archita aan dan gepland. Toch werden we hartelijk verwelkomd. De kinderen zongen een lied en zaten nog steeds rustig op hun bankje. Je zag dat er al meer discipline was. Dit komt omdat ze al 10 jaar, elk weekend een programma aanbieden. De meeste kinderen gaan hierdoor naar school, leren respect hebben en zich verzorgen. Voor Ligia was het emotioneel te zien welke vooruitgang dit dorp geboekt had in vergelijking met 2 jaar geleden. De kinderen durven dromen. Ze willen dokter worden, chauffeur, voetballer, .... .
Het was voor iedereen een van de meest emotionele dagen. Toch wilden we in stijl afsluiten en brachten we een bezoekje aan onze kleine stad Sighisoara, de geboortestad van graaf Dracula. Een bezoekje waard!
Van de armoede naar een sprookjeswereld. Het deed deugd om eens met ons team te ontsnappen. Ontspanning na een gespannen dag.
Groetjes
the Romaniacs
-
31 December 2014 - 11:51
Andy&Hannelore:
Hallo Romaniacs,
Ik was zeer ontroerd bij het lezen van de verslagen. Wat een zegen zijn jullie voor de mensen ginder ! Doet je toch eens even stilstaan bij de luxe die we hier hebben en die we zo gewoon zijn.
Hou jullie nog goed, verzorg jullie en tot gauw !
Andy & Hannelore -
03 Januari 2015 - 21:33
Rosette:
wat jullie doen si prachtig ik vergeet jullie niet in gebed GODS RIJKELIJKE ZEGEN
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
