Dag 2; de invasie
28 December 2014 | Roemenië, Daia
De wekker ging af om 6u30. Ons ontbijt stond al klaar want iedereen doet hier klusjes in teams. De ene moet sneeuw ruimen, de andere sokken sorteren, ook de badkamer krijgt een grondige poetsbeurt en de toiletten natuurlijk ook . Een onaangename klus, gezien we geen toiletpapier in de pot mogen gooien wegens te dunne leidingen. Het papier moet in een mandje naast jou, ook als het grote boodschap is. Na de taakjes verzamelden we in de meeting room, waar we verdere uitleg kregen over het programma.
Ondertussen hoorden we hoe de kinderen zich verzamelden aan de poort. Sneeuwballen werden als kogels tegen de deur gegooid. Enkele teamleden gingen beneden de laarzen, sokken, truien, sjaals en dergelijke klaarzetten. Lidia, de Roemeense hoofdleidster van Metro Ministries deelde de taakjes uit. De ene moest de voetjes meten terwijl de andere de maten noteerde op de rechterhand. De leeftijd werd geschreven op de linkerhand. Elk groepje was vergezeld door een Roemeense tiener. Meisjes en jongens die zich inzetten in hun eigen stad. Ze zijn opgegroeid met Metro Ministries. Daarna mochten de kinderen en ouders mee voor een uitgebreid programma, waar ze enthousiast aan deelnamen. Micha en Ilse waren geknipt voor hun rol in het kerststuk, namelijk Jozef en Maria. Ook Steffi kreeg eventjes vleugels, met haar rol als engel. De priester werd vertolkt door Esli. Kortom: much fun!
Na het programma moesten we naar onze post. De kinderen waren nauwelijks in bedwang te houden. Ze stormden de trappen af om hun geschenken in ontvangst te nemen. Tussendoor hadden we amper tijd om ons picknick te nuttigen. Al snel moesten we de camionetten volproppen met de volgende lading. In lijn gaven we de kilo’s zware zakken door. Instappen en wegwezen want opnieuw brak een sneeuwgevecht uit. Viilor is een armtierig dorpje verderop. Daar spraken we af wie op huisbezoek zou gaan om mensen uit te nodigen voor het programma. Dat ging door op een modderig pleintje naast de plaatselijke winkel. Als snel renden de kinderen de heuvels af. Het nieuws verspreidde zich als een vuurtje. Het was choquerend te zien hoe kinderen zonder jas, met gaten in de schoenen, doorweekte kousen of niets aan hun voeten nieuwsgierig kwamen piepen wat er te verdienen was.
Opnieuw hetzelfde scenario. Iedereen drumde, bang om hun deel te missen. Ouders veegden de maten af van de handen om een tweede keer aan te schuiven. De maximum leeftijd was 14 jaar, oudere kinderen en volwassen kregen sokken. Hartverscheurend om soms schoenen te weigeren aan ouders voor wie het ook broodnodig was. Maar we moeten blij zijn en ons optrekken aan wat we wel verwezelijkt hebben. De tijd vliegt. Al snel werd het donker en keerden we terug naar ons warme nest, waar opnieuw een heerlijke maaltijd stond te wachten.
Meer nieuws volgt morgen. Spannend
Vele groetjes, het Romaniacs team.
Ondertussen hoorden we hoe de kinderen zich verzamelden aan de poort. Sneeuwballen werden als kogels tegen de deur gegooid. Enkele teamleden gingen beneden de laarzen, sokken, truien, sjaals en dergelijke klaarzetten. Lidia, de Roemeense hoofdleidster van Metro Ministries deelde de taakjes uit. De ene moest de voetjes meten terwijl de andere de maten noteerde op de rechterhand. De leeftijd werd geschreven op de linkerhand. Elk groepje was vergezeld door een Roemeense tiener. Meisjes en jongens die zich inzetten in hun eigen stad. Ze zijn opgegroeid met Metro Ministries. Daarna mochten de kinderen en ouders mee voor een uitgebreid programma, waar ze enthousiast aan deelnamen. Micha en Ilse waren geknipt voor hun rol in het kerststuk, namelijk Jozef en Maria. Ook Steffi kreeg eventjes vleugels, met haar rol als engel. De priester werd vertolkt door Esli. Kortom: much fun!
Na het programma moesten we naar onze post. De kinderen waren nauwelijks in bedwang te houden. Ze stormden de trappen af om hun geschenken in ontvangst te nemen. Tussendoor hadden we amper tijd om ons picknick te nuttigen. Al snel moesten we de camionetten volproppen met de volgende lading. In lijn gaven we de kilo’s zware zakken door. Instappen en wegwezen want opnieuw brak een sneeuwgevecht uit. Viilor is een armtierig dorpje verderop. Daar spraken we af wie op huisbezoek zou gaan om mensen uit te nodigen voor het programma. Dat ging door op een modderig pleintje naast de plaatselijke winkel. Als snel renden de kinderen de heuvels af. Het nieuws verspreidde zich als een vuurtje. Het was choquerend te zien hoe kinderen zonder jas, met gaten in de schoenen, doorweekte kousen of niets aan hun voeten nieuwsgierig kwamen piepen wat er te verdienen was.
Opnieuw hetzelfde scenario. Iedereen drumde, bang om hun deel te missen. Ouders veegden de maten af van de handen om een tweede keer aan te schuiven. De maximum leeftijd was 14 jaar, oudere kinderen en volwassen kregen sokken. Hartverscheurend om soms schoenen te weigeren aan ouders voor wie het ook broodnodig was. Maar we moeten blij zijn en ons optrekken aan wat we wel verwezelijkt hebben. De tijd vliegt. Al snel werd het donker en keerden we terug naar ons warme nest, waar opnieuw een heerlijke maaltijd stond te wachten.
Meer nieuws volgt morgen. Spannend
Vele groetjes, het Romaniacs team.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
